Sawicki Tymoteusz Mieczysław (1890–1946), architekt, konserwator zabytków m.st. Warszawy i woj. łódzkiego. Ur. 13 I w Brzesku Nowym (w pow. miechowskim), był synem Mariana, sędziego, i Antoniny ze Skomorowskich.
W l. 1898–1905 uczył się S. w III Gimnazjum rządowym, a następnie w gimnazjum prywatnym gen. Pawła Chrzanowskiego w Warszawie, gdzie w r. 1909 otrzymał świadectwo dojrzałości. W l. 1909–12 odbył studia architektury na politechnice w Pradze. Ukończył je w r. 1921 na Wydz. Architektury Politechn. Warsz., otrzymując na podstawie pracy o odsłonięciu i rekonstrukcji murów obronnych Warszawy tytuł inżyniera architekta.
Od października 1915 do marca 1919 S. pracował w Tow. Opieki nad Zabytkami Przeszłości (TOnZP) pod kierunkiem Jarosława Wojciechowskiego, a przez ostatni rok był kierownikiem pracowni inwentaryzacyjnej TOnZP. Równocześnie od r. 1916 brał udział w inwentaryzacji Zamku Królewskiego w Warszawie. Od lipca do października 1920 był ochotnikiem w wojnie polsko-sowieckiej; przydzielony został do kompanii administracyjno-gospodarczej. Od kwietnia 1919 był pracownikiem Min. Kultury i Sztuki, a następnie, po zniesieniu tego ministerstwa, pracował do listopada 1931 w Dep. Sztuki Min. WRiOP. Współpracował tam nadal z J. Wojciechowskim w tworzeniu ustawodawstwa i aparatu wykonawczego do spraw konserwacji zabytków. Równocześnie w l. dwudziestych wykładał «formy architektoniczne» w Państwowej Szkole Budowlanej w Warszawie, miał także zlecone wykłady w Instytucie Nauczycielskim Tow. Nauczycieli Szkół Średnich i Wyższych w Łodzi. Na przełomie l. dwudziestych i trzydziestych wyjeżdżał do Anglii i Francji dla prowadzenia studiów architektoniczno-naukowych. Od grudnia 1931 do września 1939 był S. konserwatorem zabytków m.st. Warszawy, a jednocześnie został konserwatorem woj. łódzkiego. Był inicjatorem prac konserwatorskich nad zabezpieczeniem wieży zamkowej w Płocku, odsłonięciem murów obronnych Warszawy, a także konserwacji wieży romańskiej kolegiaty w Tumie pod Łęczycą. Opublikował obszerny artykuł pt. Dziesięć lat pracy konserwatorskiej w Tumie pod Łęczycą („Roczn. Pol. Tow. Historycznego. Oddział w Łodzi” 1939 i odb.), opracował przewodnik po Warszawie – 3 dni w Warszawie. Wilanów. Przewodnik (W. 1927, toż w języku francuskim i angielskim ¬– 2 wydania – oraz w języku niemieckim). Interesował się zwłaszcza ikonografią Warszawy. Napisał przewodnik po wystawie «Bernardo Belotto Canaletto», zorganizowanej przez TOnZP (W. 1922), oraz pracę Warszawa w obrazach Bernarda Belotto Canaletto (W. 1927, toż w języku francuskim). Publikował też artykuły z dziedziny konserwacji zabytków, a także z zakresu historii architektury w „Ziemi”, „Kronice Warszawy”, „Architekturze i Budownictwie” i in.
W czasie okupacji niemieckiej S. pracował w Zarządzie Miejskim, gdzie zajmował się m.in. opracowywaniem kartoteki zabytków warszawskich. Wykładał również historię architektury w Miejskiej Szkole Budowlanej II stopnia. W lipcu 1945 podjął pracę w Biurze Odbudowy Stolicy (BOS) jako kierownik pracowni badawczo-naukowej w Dziale Architektury Zabytkowej. Opublikował artykuł Istotne wartości dawnej Warszawy („Skarpa Warszawska” 1946 nr 17). S. zmarł 5 IV 1946 w Milanówku koło Warszawy i pochowany został na cmentarzu Powązkowskim w Warszawie.
W małżeństwie z Ireną z Radzikowskich (ślub 21 IX 1915) miał S. syna Wiesława.
Enc. Warszawy; Łoza, Architekci; tenże, Czy wiesz, kto to jest?; Zagórowski, Spis nauczycieli, I–II; – Smolna 30. Gimnazjum im. Jana Zamoyskiego, W. 1989; Warszawska Szkoła Architektury, W. 1967 s. 291; Warszawskie Stare Miasto. Z dziejów odbudowy, W. 1982; – Słomczyński A., W warszawskim arsenale, W. 1971; – „Głos Ludu” 1946 nr 97 s. 9; – AAN: Karty ewidencyjne Min. WRiOP, sygn. 300, karty ewidencyjne urzędów centralnych, sygn. 9, teczki akt personalnych Min. WRiOP nr 5543; AP w W.: Akta Biura Odbudowy Stolicy, teczka nr 1579; Arch. Cmentarza Powązkowskiego: Akta pogrzebu; IS PAN: Zbiory specjalne.
Stanisław Konarski